Goof 193 - 201

Al tijden loop ik op het juiste moment te wachten om de laatste serie oude Goof stroken te plaatsen.

Ik wilde wachten tot het oude echt op was en het nieuwe begonnen.

Stoppen met mijn entertainment werk en beginnen met mijn nieuwe 'werk'.

Ik heb er geen geheim van gemaakt dat ik als schrijver/illustrator verder wil.

Maar ik heb meer pijlen op mijn boog.

Dat zoiets niet eenvoudig is weet ik ook wel.

Maar ik kan in ieder geval niet 'had ik 't maar geprobeerd zeggen.

Eind jaren 80 en begin jaren 90 heb ik al als schrijver gewerkt.

Voornamelijk voor krantjes en reclame en mijn spelletjesboek natuurlijk.

En veel programmavoorstellen en ideeën voor televisie.

En scenario's.

Dat vooral die laatste categorie het net niet gered heeft is eerder beschreven.   

Als een kat in een vreemd pakhuis

Zo heb ik me heel veel gevoeld. 
Niet altijd natuurlijk.
Maar wel heel veel.

Ik heb zo vaak tegen mijn ex vrouw en mijn huidige vrouw gezegd: "Ik hoor hier niet thuis. Ik kom van een andere planeet."

En dat is dus ook zo.
Dat geldt overigens voor het grootste deel der wereldbevolking.

De meesten van ons mensen heeft zijn/haar eerste levens op andere planeten ervaren.

Ik ben dus ook niet de enige die zich als een kat in een vreemd pakhuis voelt.
Er zijn er velen met mij.
De een misschien wat meer dan de ander.

Is ook niet zo erg.
Maar ik ben wel beter gaan begrijpen waarom het voor mij altijd zo verdomde moeilijk is geweest om iets structureels op te bouwen.

Ik ben trouwens niet van plan er een lang blog van te maken.
Ik probeer 't wat korter te doen deze keer.

Goof. Dat ben ik dus zelf.

Geheel tegen mijn gewoonte in heb ik voor ik dit blog ging schrijven een verhaal hierover geschreven.
Dat wilde ik nu dus gebruiken.

Tot nu toe is het onderwerp overeind gebleven en de titel.

"Als een kat in een vreemd pakhuis."

Goof is zo'n kat.

Hij begrijpt het allemaal niet en hij wordt ook niet begrepen.

Hoe herkenbaar.

Gelukkig ben ik ook een aantal mensen tegengekomen die me wel begrijpen.
Maar dat zijn er niet zo veel.
De groep die me accepteert zoals ik ben is een stuk groter.

Vooral in mijn oude werkgebied als entertainer was het nooit zo'n probleem.

Al voelde ik me er nooit echt helemaal bijhoren.

Ik ging niet zuipen in wat voor kroeg dan ook.
Ik bezocht geen sauna's
Geestverruimende middelen waren ook niet aan mij besteed.
Daar heb ik trouwens toch al niet zo veel van gemerkt.
Ik weet zeker dat er bij waren die wel eens een speciaal sigaretje opstaken of zo.
Maar ik heb het zelf nooit meegemaakt dat een collega te stoned was om te werken.
Niet echt.
Maar ik herinner me er een waar het weinig scheelde.

Beetje moeizaam op gang komen vanwege te veel alcohol consumptie voorafgaand aan een optreden kwam voor.
Maar daar deden mijn directe collega's en ik niet aan mee.
Achteraf een biertje drinken wel.

Vooral thuis, vanwege alcoholcontroles en zo.

Waren wij en ik voorop, heilige boontjes?

Nou nee hoor dat valt best wel mee.
Maar ik zag dat nooit zo zitten.
Zie daar het nut nog niet van in trouwens.

Het geeft misschien een groepsgevoel, maar als iedereen weer nuchter was paste ik daar toch niet meer in.
Wel als collega.
Dat wel.
Een gewaardeerde collega dan wel te verstaan.

Dat wist ik al.
Maar werd me toch wel duidelijk toen ik via Facebook mijn stoppen als entertainer bekend maakte.

En die onhandige kunstenaar ook.

Want hoe je het ook wendt of keert, ik ben gewoon niet zo heel erg handig als het op contact onderhouden aankomt.

Zolang ik werk genoeg had ging het wel.

Maar om in het begin aan dat werk te komen was heel moeilijk.

Ik ben er zijdelings ingerold.
Rechtstreeks benaderen heeft in slechts zeer weinig gevallen positief resultaat opgeleverd.

Ik heb altijd het idee gehad dat men mij wel aardig vond.
Dat dan weer wel.

Maar dat ik op de een of andere manier te gewoon of normaal was om artiest/kunstenaar/schrijver te zijn.
Dus kreeg ik zelden de kans iets te laten zien.

Wat dat er normaal uitzien betreft moet ik altijd aan mijn kunstacademie tijd denken.

In het eerste jaar liepen er een heleboel jonge mensen rond die er best wel goed uitzagen als kunstenaar.

Maar dat waren dan ook meestal de eersten die afhaakten.

Wat overbleef was een stel jonge mensen die er misschien niet altijd als kunstenaar uitzagen, maar wel talent hadden.

O, ja.
Ik had heel lang haar in die tijd.
Maar dat hadden er wel meer.
Dus daar lag het ook niet aan.
En ik speelde in een bandje.
Maar deed zo ongeveer de helft ook.

Wie niet waagt die niet wint.

Ik ben dus blijven proberen om kranten, uitgevers en reclamebureaus te benaderen.
Als je niks doet gebeurt er meestal ook niks.
Dat leverde niet zo heel veel op.
Behalve veel frustratie.
Dat wel.

Mensen die de macht hebben, in eerder genoemde organisaties, hebben het natuurlijk ook niet altijd even makkelijk.
Hoe kun je nou zien of iemand iets in zijn/haar vingers heeft of niet.
Meestal niet dus.
Dus vertrouwen ze op een netwerk van mensen die ze kennen of die aanbevolen worden door mensen die ze kennen.
Ik ben nou niet bepaald het figuur om zich daar tussen te wurmen.

Dan komt het moment dat je het niet meer weet.

En dan gebeuren er meestal verrassende dingen.
Bij mij wel.
Over het algemeen.
Dan kom ik in contact met iemand of een bedrijf voor een heel andere reden dan waar ik uiteindelijk mee naar huis ga.

Na verloop van tijd dan.
Zoeken ze eigenlijk iemand anders, maar dat lukt niet en dan kreeg ik de kans.
Zo ben ik aan de opdracht voor het boek over spelletjes gekomen.
En mijn werk als acteur/entertainer.

'Clown' omschreef mijn zoon Wouter het eens aan een klasgenoot op school.
Hij heeft het nooit meer uit hoeven leggen wat zijn vader voor werk deed.
En het leukste is eigenlijk nog dat ik nooit een echte klassieke clown met rode dopneus gespeeld heb.
Dat ligt me gewoon niet.
Maar voor mijn zoon was ik Clown.
Prima toch. 

Waarom destijds gestopt met schrijven?

En als 'Clown' verder gegaan.
Dat is niet zo moeilijk uit te leggen.
Omdat het werk als schrijver/illustrator bijzonder moeizaam was.
Ik schreef dan wel wekelijks meerdere artikelen voor vooral lokale kranten, maar dat verdiende uiteindelijk niet zo heel veel.
En toen Wegener ons krantje opkocht en de honoraria voor ons free-lancers meteen halveerde was de keus voor mij niet zo moeilijk meer.

Als 'Clown' verdiende ik al snel beter.
En zeker toen ik na twee jaar combineren helemaal voor mezelf ging werken.

Niet mijn wereld dus.

Er was nog een hele fijne reden voor me om als clown verder te gaan.
Ik werkte via bureaus op allerlei feesten en partijen en gelukkig waren de opdrachtgevers altijd erg tevreden over mijn clownswerk, zodat ik dan weer voor andere partijen gevraagd werd.
Op die manier had ik twee bureaus waar ik veel voor werkte en gaandeweg kwamen daar kleinere opdrachtgevers bij.

Dat kostte alles bij elkaar best wel moeite, maar het lukte.
Niet alleen omdat ik zo'n aardige jongen was en ben, maar ook omdat ik mijn werk verdomd goed deed.

Dat zag men er vooraf nooit aan af.
Maar achteraf kreeg ik vaak complimenten.
"Goh, man, het lijkt wel of jij duizend gezichten hebt."
Was wel een van de leukste.
En die keer dat ik in mijn eentje als acteur op een feest moest werken en meerdere rollen gespeeld had en er iemand aan me vroeg waar die andere acteurs waren.
Hij keek heel verbaasd toen ik zei dat ik dat allemaal alleen gedaan had.
Leuke dingen zijn dat.
Alleen op een feest werken, daar wordt je sterker van als speler.

Weten wat je wel en niet kunt.

Wat ook hielp was dat ik heel goed wist waar mijn kracht lag.
Van niets iets maken.
Ik heb nauwelijks informatie nodig.
Ik maak er altijd wel wat van.

En dat wist men op de bureaus na verloop van tijd ook, dus werd ik vaak gebeld als er aparte opdrachten te doen waren.
Dan was het: "Bel Dirk maar, die heeft wel wat of hij bedenkt er wel iets voor."
En dat was dan ook altijd zo.
Het is niet vaak gebeurd dat ik geen oplossing had of vond.
Dat vond ik heel lang ook erg leuk om te doen.

Waarom dan stoppen?

Maar de clown was moe.
dat was al in 2004.
En die vermoeidheid zette door.
Ik ging steeds dichter tegen mezelf aanspelen.
Had geen schmink of, pruiken en andere hulpstukken nodig om een rol te spelen.
Op het laatst had ik eigenlijk ook geen kostuum meer nodig.
Maar dat ziet er niet uit.
Als ik een bouwvakker moest spelen, dan was een uitmonstering in die richting toch wel handig.
Of als butler.
Zie je het voor je, in T-shirt en spijkerbroek?
Kun je niet maken natuurlijk, maar ik had het zeker gekund.

Maar ik heb het toch maar niet gedaan.
De laatste jaren heb ik veel voor een groot aannemersbedrijf in diverse uitmonsteringen officiële handelingen begeleid.
Leuk vond ik dat.
Vooral als uitvoerder.
Of als concierge.
Vaak waren er gasten die dachten dat ik dat ook echt was.
Dat was wel het leukste eigenlijk.

Maar de clown was erg moe en werd steeds vermoeider.
Het klinkt erg arrogant, maar ik leerde er ook niks meer van.
Niet veel in ieder geval.

Stoppen voor het te laat is.

Voor je het weet sta je half te werken en dat kan nooit de bedoeling zijn.
Het werk als clown op zich ging me nog steeds goed af.
Maar de laatste jaren, voor ik de deur uit ging, voelde ik me steeds minder lekker worden.
En als ik thuis kwam, was ik helemaal gesloopt.

De klus ging altijd prima.
Dat kon ik onderhand op de automatische piloot.
Maar dat is niet leuk.
En niet goed ook.

Kortom: De fut was er uit.!
Letterlijk en figuurlijk.
Ik heb altijd wel met heel veel plezier gewerkt.
Vooral de jaren met Hans Heijman waren fantastisch.
Ook zwaar, maar heel mooi om meegemaakt te hebben.
Wij vulden elkaar gewoon perfect aan.
Ook als kunstschilders tijdens onze workshops en als muzikanten.
Het zit en zat ons allemaal in het bloed.
Maar aan alles komt een eind.

Wie ben ik?

En wat ben ik.
Ik heb al gezegd dat ik de afgelopen 30 jaar veel aan inhoudelijk werk heb gedaan.
Anders gezegd.
Persoonlijke ontwikkeling als Reader.
De afgelopen 10 jaar onder begeleiding van Marie Thérèse Lips
Het ligt in de bedoeling dat een paar van mijn medecursisten en ik de cursus aura- en chakra readen gaan voortzetten.
Ons clubje is 10 jaar bij elkaar gebleven en we zijn fantastisch opgeleid om op eigen benen mensen te gaan helpen die meer willen weten van wat er allemaal tussen hemel en aarde te beleven valt.
En dat is een heleboel.

Ik heb er zin in.
Ben er ook aan toe om die stap te maken.
Maar daar waar ik in het verleden langzaam en geleidelijk van het ene werkterrein in het andere overging moest ik nu eerst met mijn clown stoppen om de andere ik vrij te maken om te doen waar hij goed in is.
En dat is mensen helpen.
Als het in mijn vermogen ligt natuurlijk.
En dat ligt het.
Want ik ben zelf heel diep gegaan.

Komt nog

En je kunt nooit iemand verder helpen dan jezelf gegaan bent.

Omdat ik nou niet bepaald een succesvol routinier ben in klanten werven, zoals ik dat al eerder uitgelegd heb, moet ik het ook nu dus weer anders doen.
En dat is mijn wens duidelijk verwoorden om het Universum haar werk te laten doen.

Als het goed is gebeurt het ook.
Vroeger of later.

Heelaas bij mij soms wat later, maar ik ben een volhouder.
Ik heb niet voor niets de laatste jaren twee Terriërs als honden gehad.
Die gaan ook gewoon door.
En ik dus ook.
Al hoop ik dat het deze keer niet zo lang meer hoeft te duren.

Presenteren is een vak.

Gelukkig heb ik genoeg ervaring om voor publiek te staan.
Enerzijds als tekenleraar voor kinderen en volwassenen.
En anderzijds als ceremoniemeester op feesten en partijen.
Want dat heb ik natuurlijk ook gedaan.
Dat is een onderdeel van het Clownsvak.

Eind goed al goed.

Hoop ik dan toch wel.

Groet,

Dirk Jan van Harten

Goof 181 - 192

Aangepaste afspraken.

Aan het schrijven en tekenen van deze en de vorige stroken met Jansen van Mars en Noortje heb ik heel veel plezier beleefd.

Ik moet er nog steeds zelf om lachen en dat was tot voor kort voor mij al genoeg.

Daar moest ik het ook mee doen.

Maar sinds ik de blogs over Goof schrijf, zijn er meer mensen die mijn humor over Goof en de hele club kunnen waarderen.

Wist je dat dan niet?

Nou nee.

Niet echt nee.

In mijn omgeving waren niet erg veel mensen buiten mijn familie- en vrienden kring die het leuk vonden.

Als men het al leuk vond.

Dat is nooit zo te peilen.

Na mijn vruchteloze pogingen om mijn strip aan kranten te verkopen heb ik ze nog maar sporadisch aan iemand laten zien.

Waarom zou ik.

Nu pas kom ik zo af en toe mensen tegen die mij niet kennen en ik hen ook niet en die blijken mijn gevoel voor humor te delen.

Er zijn dus mensen die mijn strip over Goof leuk vinden.

Erg plezierig is dat.

Gelukkig breidt de kring zich langzaam uit.

Ook binnen de vrienden en kennissenkring.

Dat is voor mij een hele nieuwe ervaring.

En dat is heel heel heel fijn.

Het gekke is dat er uit de groep mensen die mij van voor 2010 kennen er weinig zijn die het me laten merken dat ze het leuk vinden.

En al helemaal niet of ze het wel leuk vinden.

Ik begrijp het wel.

Ik ben wel een beetje veel veranderd.

O, jee. Niet slim Jansen.

Vanaf juni 2010 ben ik langzaam in een nieuwe regio komen te wonen en te leven.
Heb daar veel nieuwe mensen leren kennen.
De een wat sneller en beter dan de ander.

Maar voor mij was het een verfrissende en broodnodige ervaring.
Ik ben hier in de kop van Overijssel weer een beetje mens geworden.

Voor hen die mijn De Steen der wijzen blogs kennen en lezen is het duidelijk dat ik een moeilijke tijd achter de rug heb.
Daar ga ik nu niet verder op in.

Inmiddels bruis ik weer van hernieuwde energie.
En ben ik middels dagelijkse cartoons over Hendrik in het blog De Speakers corner weer hernieuwde routine aan het opdoen van dagelijkse productie en aanscherpen van humor.

Mijn humor, wel te verstaan.

Bovendien vereisen sommige cartoons een beetje uitleg over de situatie waar ik Hendrik op loslaat.

Hendrik is meer een commentator van de toestand in de wereld zoals je die vroeger op de televisie wel tegenkwam.

Ik wissel Hendrik zo af en toe af met een spreuk van de week van Swami Willie, een type dat ik in 1994 bedacht heb voor een prijsuitreiking op een feest.

Van de eerste Swami heb ik een foto die ik misschien nog wel een keer laat zien.
Maar dan moet ik hem eerst even opzoeken en scannen.
Misschien doe ik dat wel niet. 

Ontwerp schets voor Swami Willie 1994

De Swami praatte met milde Engelse tongval, zoals de Indiërs doen.
Een van zijn gevleugelde uitspraken was: "Velly wise, velly simple!"

Voor hem was het dat allemaal wel.

Een van zijn 'tegeltjeswijsheden' was de volgende wijsheid: "Het is beter met een volle blaas naar beneden te lopen dan naar boven."

Als je net geweest bent is het onzin.
Maar als de blaas vol is, dan is het wijs.
'Velly wise, velly simple!"

Deze uitspraak kwam spontaan naar boven toen de Swami midden op een trap naar de toiletten stond en hij een mopperende vrouw tegen kwam die het maar raar vond dat de toiletten beneden in de kelder waren.

Na het aanhoren van de wijze Swami, vervolgde ze lachend en enigszins verlicht haar reis naar beneden alwaar de toiletten zich bevonden.
Daar heeft toen een volgende stap in verlichting plaats gevonden.

Die Swami Willie dus, laat ik iedere maandagmorgen een spreuk van de week brengen.

Hieronder de eerste 2.

Lijkt me duidelijk.

Als de macht mild is, is verzet overbodig.

"Velly Wise, velly simple."

Momenteel ligt de Spaanse regering met de minister president voorop, onder vuur wegens vermeende omkoop schandalen.

Een voormalig medewerker heeft een boekje open gedaan over de schaduw boekhouding die hij voor de president bijgehouden heeft.

In deze tijd komen al dit soort zaken boven water.

Niets blijft verborgen.

Zoals je ziet is de Swami inmiddels een verlichte geest geworden.

Hij wel.

Volgens sommigen zweef ik soms ook een beetje (veel).

Maar de Swami zweeft echt.

Ik ben zelf nog aan het oefenen.

Je moet er een keer mee beginnen.

Als je goed kijkt zie je onder die haren en de snor en baard een beetje een jongere versie van mijzelf.

Iets scherpere neus misschien.

Ietsje slanker ook.

Maar dat maakt het zweven een stuk gemakkelijker.

Vrouwen kiezen hun man.

Dat heb ik van een documentaire op de televisie geleerd.

Voor zover ik dat nog niet wist dan.

Ik heb daar menig macho man het ego mee gekraakt.

Ook Jansen leeft nog in de ontkennende fase, dus hij ziet het niet.

Maar Noortje laat het wel duidelijk merken.

Het is uiteindelijk altijd het vrouwtje dat bepaalt of het mannetje mee mag doen met eitjes leggen.

Of niet.

En dan zeg ik het in een alle leeftijden versie.

Wel zo handig.

Bij vogels kun je dat heel goed zien.

Als het eitjes-leg-tijd is, dan laten de dames een reeks heren de horlepiep dansen en degene die dat het beste doet mag meedoen met eitjes leggen.

Zit er geen geschikte kandidaat bij, dan wacht ze geduldig op de volgende kandidaten.

Bij ons mensen gaat dat precies zo.

Alleen laten de dames ons heren met het idee jongleren dat wij onze dame van keuze echt zelf uitkiezen.

Dat is natuurlijk ook wel zo, kijk maar naar al die bandenkalenders en andere soorten van bladen waar allerlei begeerlijke vrouwspersonen in afgebeeld staan.

Maar als de dame van onze keuze ons niet wil, dan maken we verdomd weinig kans en hebben we klaarblijkelijk de horlepiep niet naar behoren gedanst.

Verder dansen dus.

Nou weet je gelijk ook waarom veel mannen niet van dansen houden.

Die afwijzing na de verkeerde horlepiep zit ons nog diep in de genen.

 

Zo is het maar net.

Zie je wel.

Noortje begrijpt het.

Toen ik net gescheiden was zeiden mijn collega's en vrienden dat ik nu weer op jacht kon.

Op jacht naar een nieuwe vrouw.

Daar was ik op dat moment natuurlijk nog helemaal niet klaar voor en dus zei ik na zo'n opmerking: "Nee jongens ik ben nooit een vrouwenjager geweest. Ik kon het vroeger niet, heb het in de tussentijd ook niet geleerd en ik ben nu zeker niet van plan dat nog te leren. Er komt vanzelf een aardige mevrouw die besluit mij te houden."

En zo is het gebeurd.

Briggitte heeft me gehouden.

Al ruim 3 jaar.

Natuurlijk wilde ik zelf ook.

Maar zij moest het dus ook willen.

Mooi is dat hè.

Hoe de natuur dat geregeld heeft.

Het enige wat wij mensen hoeven te doen is het begrijpen, accepteren en het geduld op brengen om de natuur haar werk te laten doen.

Het loont de moeite.

Dat kan ik je wel vertellen.

Al is de leugen ...

... nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel.

Daar komt Jansen snel genoeg achter.

Of dat nog in de oude serie Goof is, of in de nieuwe weet ik nog niet.

Maar hij gaat er spijt van krijgen.

Al heeft hij op zich wel een goede reden.

Dat dan weer wel natuurlijk.

Wat doet een vrouw ook op Mars.

Dat wij mannen best naar Venus willen is natuurlijk heel wat anders.

"Velly wise, velly simple!"

Zonder gekheid.

Als Venus inderdaad een planeet is waar een sfeer van vrede en liefde heerst zou ik daar best eens willen kijken.

Misschien zelfs wel blijven.

Als ze me hebben willen.

En als Mars inderdaad een planeet van oorlog is, dan laat ik de mogelijkheid daar een kijkje te nemen, vriendelijk doch beleefd aan mij voorbij gaan.

Op aarde is al ellende genoeg.

Het is ook overal hetzelfde liedje.

Ik kies altijd voor vrede.

Dat is de aard van het beestje.

Wordt jij dan nooit boos Dirk?

Natuurlijk wel.

Maar steeds minder.

Over politieke blunders en misstanden waar ook ter wereld kan ik me danig boos maken.

Die boosheid laat ik middels de Hendrik cartoons de vrije loop.

Gelukkig is niet alles is boosmakend.

Maar als ik op tv weer eens een minister, staatssecretaris of deskundige op welk gebied dan ook, de grootst mogelijke onzin uit hoor kramen, dan kan ik me daar wel over opwinden ja.

Sommigen kunnen me echt wel kwaad maken.

Zoals de volgende Hendrik cartoon laat zien.

Zo noemt Hendrik Halbe Zeilstra.
Fractievoorzitter van de VVD in de 2de kamer.

Wat doet die man verkeerd dan?

Zo'n beetje alles.

Hij is of echt dom of hij speelt een misselijkmakend machtsspelletje.

Ik hoop voor hem dat hij dom is.

Swami Willie zou zeggen: "Hij is niet dom. Hij is slechts onwetend."

Op zo'n moment ben ik wel blij dat ik niet net als de Swami verlicht ben, maar gewoon nog met beide benen op de grond sta, want ook al is deze man onwetend, dat maakt hem niet minder gevaarlijk.

Zijn uitspraken verraden dat deze man zeer rechtlijnig denkt en als iets hem in de weg staat, dat hij dat ten koste van alles uit de weg wil (laten) ruimen.

Als het aan hem lag, zou de eerste kamer per direct opgeheven worden.

Want die lopen het kabinet voor de voeten.

Dat heeft hij meerdere keren op verschillende wijze gezegd.

Laten we met ons allen blij zijn dat die eerste kamer er is en dat de regeringspartijen zo dom zijn geweest om een kabinet te smeden dat alleen in de tweede kamer een meerderheid heeft, anders waren wij gewone burgers allemaal binnen de kortste keren de Sjaak.

En niet zo zuinig ook.

Nu ook wel, maar het duurt nu wat langer en het doet de middenklasse wat meer pijn.

Maar van een beetje pijn ga je niet dood.

Van de honger en uitputting wel.

En als we niet uit kijken, dan ontstaan er op een aantal plaatsen in het land rerservaten.

Daar hoeft de gegoede burger dan niet eens veel voor te doen.

Er hoeven alleen maar een paar hoge muren om enkele dorpen en kleine steden gebouwd te worden.

Het zal misschien niet zo'n vaart lopen, maar ik voorzie echte opstand op gang komen.

Zoals dat in verschillende landen rond de middellandse zee en Brazilië al gebeurt.

Ik zie Halve Zoolstra op de, enige nog overgebleven regeringsvriendelijke, tv zender al maatregelen aankondigen.

"Als de demonstranten zich niet gauw terugtrekken en de regeringsmaatregelen accepteren, dan kunnen wij niet anders doen dan het leger opdracht geven met scherp te schieten."

Of woorden van die strekking.

Ik hoop niet dat ik gelijk ga krijgen, maar ik zal er waarschijnlijk niet ver naast zitten.

Terwijl het nu al zo heel anders kan.

De tijden zijn aan het veranderen.

Samen kunnen we er iets moois van maken.

Laten we dat dan ook doen.

Maar zo'n Halve Zoolstra begrijpt het niet of hij wil het niet zien.

Daarom kan ik op zo'n gast boos worden.

Erg boos.

Niet zo heel erg boos.

Maar toch boos.

'T valt ook niet mee.

Je kunt goed merken dat Jansen nog lang niet op alle planeten geweest is, want op de 'Andere Aarde' gaat het er heel anders aan toe.

Daar wordt eendrachtig samengewerkt om alles wat gedaan moet worden ook daadwerkelijk samen te doen.

Voor iedereen hetzelfde.

Eerlijk dus.

Dat kan hier ook.

De tijd is er rijp voor.

De oude machthebbers/sters staan dat nog in de weg.

Niet lang meer.

In Egypte zijn ze aan de tweede zuiveringsronde bezig.

Indien nodig komt er een derde en een vierde.

Net zolang tot alle oude macht denkers/sters het loodje gelegd hebben en er echt aan iets moois en nieuws gewerkt kan gaan worden.

Ben ik een romanticus?

Misschien wel ja.

Zweef ik?

Nog niet.

Wat in het vat zit verzuurt niet.

En dat is natuurlijk nog erger.

Dat is pas echt zielig.

Daar heeft Swami Willie de volgende spreuk voor: "Zonder hart geen leven!"

Wat zoveel betekent als; 'Zonder vrouwelijke energie komt er niets van de wereld terecht.'

We moeten nu toch echt gaan samenwerken.

Doen we dat niet, dan blijven we in de oude mannelijke energie steken en stevenen we af op een technocratie.

Dat is dus een verergerde vorm van onze huidige maatschappij waar juridisch en economisch opgeleiden de zaak regeren en dus ook kapotmaken.

Dan wordt er niets met het gevoel gedaan en dan krijgen we het allemaal erg moeilijk.

Nu al zie je dat er maatregelen genomen worden die langs een liniaal getrokken zijn.

"O, u bent 1 meter 60?"

'Bijna.'

"Dan komt u helaas niet in aanmerking voor een rolstoel."

'Waarom niet?'

"Die zijn voor grotere mensen."

'Ja maar ik heb een rolstoel nodig!'

"Kan wel zijn, maar u bent niet lang genoeg."

'Wat moet ik dan?'

"Hebt u familie?"

'Ja, gelukkig wel.'

"Dan moet uw familie u maar dragen!"

' ..... ?!?'

Als je denkt dat dit flauwekul is, kijk dan maar eens goed naar de regeringsvoorstellen in de zorg en de thuiszorg.

Daar lusten de honden geen brood van.

Het UWV heeft in Wassenaar een man gevorderd zijn 45km autootje in te leveren.

Je weet wel.

Zo'n overkapte bromfiets.

Heeft die jongen nodig om zich te verplaatsen.

Ik geloof dat hij Rinus heet.

Waarom moet hij dat karretje inleveren?

Omdat hij volgens het UWV niet genoeg zijn best doet om werk te krijgen.

Zijn ze bij het UWV even vergeten dat het werk al lang niet meer voor het oprapen ligt.

En al helemaal niet meer voor gehandicapten van welke aard en graad dan ook.

Maar zoals ik al eerder gemeld heb is het merendeel van de medewerkers/sters van het UWV juridisch geschoold.

Die werken niet met en vanuit hun hart.

Ondertussen willen de ministers en staatssecretarissen het contact tussen overheid en de burger ook nog beperken tot computerverkeer.

Lekker makkelijk.

Kun je de richtlijnen strak uitvoeren en hoeven we helemaal niet meer menselijk te zijn.

Nee mensen.

Weg met die club Halve Zoolstra's. 

Die doen de mens- en menselijkheid meer schade dan je als echt mens lief is.

Toch een beetje boos Dirk?

Echt wel.

Terecht toch, of niet soms.

Tijd voor iets anders.

Kunst en vliegwerk

Inspiratie uit onverwachte hoek.

Ondertussen komt heer Bolkman maar niet tot een vruchtbaar creatief proces.

Hij blijft steken in goede bedoelingen.

Maar die groef wordt steeds dieper.

Zonder hulp komt hij er echt niet uit.

Geblokkeerd en gefrustreerd als hij is.

Eens moet de eerste keer zijn.

De zaak eens van een andere zichtpunt bekijken.

Eens om het probleem heen lopen om het van alle kanten te bekijken.

Zouden we allemaal eens moeten doen.

Levert soms verrassend frisse inzichten op.

En dan niks weten.

Het is helaas niet iedereen gegeven om een wending aan zijn/haar leven te geven.

Heer Bolkman mag dan kunstenaar zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat hij creatief in het leven staat.

Hij weet het even niet meer.

Dat kan de beste gebeuren.

Het is mij ook overkomen en ik ben niet eens de beste.

Maar als je genoeg je best doet dan komt het wel.

Roosje weet het ook.

Mijn kleindochter Roos staat model voor Roosje.

En Roosje is een kind van en voor de Andere Aarde, zoals er al zoveel zijn en nog veel meer geboren worden en gaan worden.

Roosje begrijpt het.

Als je weet dat wij mensen ook tot het dierenrijk horen, dan geeft Roosje duidelijk aan waar we naar toe gaan.

En waar we het zoeken moeten en kunnen.

Het is weer mooi geweest.

Ik ga boodschappen doen en een paar uur slapen.

Groet,

Dirk